Wie
Frank Thoonen
Ik hielp vroeger mijn vader in zijn fietsenwinkel. Toen dacht ik nog dat mensen werkten om zoveel mogelijk geld te verdienen. Voor mijn vader was geld echter bijzaak. Hij kon goed fietsen repareren en dat gaf hem gelegenheid om met de eigenaar ervan te praten. Zijn attente houding bracht hem steeds opnieuw klanten.
Langzamerhand kreeg ik in de gaten dat organisaties meer geld zouden verdienen, als zij hun organisatie efficiënter zouden inrichten. Bedrijven ‘opruimen’ door naar de processen te kijken, teruggaan naar de kern: waarom is het bedrijf opgericht?
Mensen reageren op elkaar. In die interactie ligt een wereld van gevoel en gedachten. Niet altijd zijn er in een (project-)organisatie de juiste omstandigheden voor mensen om te zeggen wat ze willen. Wat ik het allerleukste vind aan mijn werk, is mensen te begeleiden in elkaar aanvoelen, beter te luisteren naar elkaar, een verborgen agenda blootleggen zodat de samenwerking verbetert en er een goedlopende organisatie ontstaat waar mensen met plezier werken.
Je moet er altijd voor zorgen dat mensen niet opnieuw het wiel hoeven uit te vinden. Wat je kunt standaardiseren, moet je doen. Daarmee maak je het werk effectiever en efficiënter en kun je makkelijker met je collega’s kennis en ervaring uitwisselen, zodat de kwaliteit van het werk continu verbetert.
Leg je te veel vast in procedures en protocollen, dan verdwijnt de veerkracht om te reageren op de waan van de dag. Daardoor kan er chaos ontstaan en in het ergste geval kunnen er arbeidsconflicten ontstaan tussen management en medewerkers.
Ik kan genieten als ik door nette opgeruimde bedrijven loop waar iedereen op een prettige manier met elkaar samenwerkt om een bedrijf te vormen met een goede naam, mooie producten of diensten en een gezonde winst. Dat geeft mij energie en blijft mij motiveren om bedrijven écht te kunnen helpen!
Max Kahmann
Ik streef ernaar om een organisatie op een hoger veiligheidsniveau te krijgen. Toen ik jaren geleden aan een bouwproject meewerkte, viel er een verfbus op mijn schouder, rakelings langs mijn hoofd. Ik droeg geen veiligheidshelm. Gelukkig raakte ik niet ernstig gewond. Daardoor besefte ik dat er voor veiligheid te weinig aandacht was.
Als projectleider was ik tot dan toe vooral bezig om de planning te halen. We hebben daarom het project tijdelijk stilgelegd omdat er te veel risico’s waren. Er werd onvoldoende opgeruimd, er werkten te veel mensen op een vierkante meter waardoor irritaties ontstonden. We hebben in overleg een schoonmaakactie gehouden. Door dit incident kon ik een zorgsysteem voor veiligheid, kwaliteit en milieu opzetten, waarmee zichtbaar en voelbaar de medewerkers met meer plezier aan het werk waren.
Bij bedrijven zijn vaak wel mondeling afspraken gemaakt voor veilig en milieubewust werken, maar de afspraken zijn meestal niet vastgelegd. Na verloop van tijd komt er dan de klad in, omdat ieder een eigen interpretatie geeft aan de afspraken.
Mijn streven is om de organisatie ‘goed huisvaderschap’ bij te brengen door te laten inzien dat veiligheids- en milieumaatregelen onderdeel zijn van de zorgplicht. Daarvoor zijn drie stappen nodig:
a. de techniek mag niet uitnodigen tot onveilig gedrag (veilig machinepark);
b. systeemprocedures moeten goed in kaart zijn gebracht, op elkaar zijn afgestemd en men moet weten hoe met deze documenten moet worden omgegaan (procedures, instructies en documentatie);
c. bewustwording van het doel van veiligheidsmaatregelen, dat leidt tot cultuurverandering (gedragsaspecten).
Mijn aanpak als hogere veiligheidskundige (HVK) is vooral praktisch en concreet: wat heeft mijn opdrachtgever nodig? Ik sta met beide voeten in de operatie en lever vanuit die rol mijn bijdrage. Ik streef ernaar mijzelf overbodig te maken, zodra kennis en kunde in de dagelijkse bedrijfsvoering is ingebed en de organisatie zelf verder kan. Voor mij is verbetering van de veiligheid erop gericht de medewerker uit het ziekenhuis te houden, niet zozeer de directie uit de rechtszaal.